در هر زمانه ای، در کنار آنچه مردم گفتن و انجام دادنش را طبیعی فرض می کنند، در کنار آنچه کتاب ها و پوسترهای داخل مترو و حتی داستان های خنده دار توصیه می کنند که به آن فکر کنیم، هستند چیزهایی که جامعه درباره شان سکوت می کند، بی آن به آن واقف باشد، و کسانی که این چیزها را حس می کنند ولی نمی توانند نامی از آن ها ببرند محکوم اند به رنج تنهایی.
سپس روزی به ناگهان، یا به تذریج، این سکوت شکسته می شود و درباره ی چیزهایی که بالاخره به رسمیت شناخته می شوند کلمات‌اند که سرریز می کنند و در همان زمان، در آن سطح زیرین، باز سکوت است که درباره ی این چیز و آن چیز شکل می گیرد.